آن چه در ادامه می‌خوانید بخشی از صحبت‌های دکتر مرضیه محمدزاده، کارشناس تاریخ اسلام است درباره شخصیت والای علمدار کربلا.
دکتر محمدزاده با بیان اینکه ایمان به خدا و استواری در راه حق از بارزترین و بنیادیترین ویژگی‌های حضرت ابوالفضل(ع) بود، می‌گوید: ایمان ژرف و ریشهدار با ذرات وجود عباس(ع) عجین شده و او را به یکی از بزرگان تقوا و اخلاص بدل کرده بود. این ایمان سبب شده بود او به عالی‌ترین مقام بصیرت در دین و یقین در شناخت راه پیدا کند و تمام معارف عالی دینی و اخلاقی را با تیزبینی و ژرف‌نگری خاصی بیاموزد. عباس(ع) هم امام خود را خوب می‌شناخت و هم نسبت به دشمن شناخت داشت. او دارای بینش عمیقی بود.
او اضافه می‌کند: حضرت ابوالفضل عباس(ع) انسانی بیدار و خودآگاه بود که مواضع اجتماعی خود را از عقیده و ایمانی که منشأ اسلامی داشت می‌گرفت. آن چیزی که سبب عظمت جانبازی ابوالفضل(ع) در راه امام حسین(ع) و یاری او بیان شده آن است که این جانبازی به انگیزۀ برادری، خویشی، پیوند خونی و دیگر اعتبارات مرسوم میان مردم صورت نگرفت بلکه به انگیزۀ خدایی و با خلوص نیت و ایمان حقیقی نسبت به ذات اقدس حضرت احدیت بود. عباس(ع) فانی محض در اراده و رضای خداوند است. این توکل و تفویض امر به خدای تعالی در تمام لحظات زندگانی آن حضرت حضور جدی و تعیین کننده دارد.
این کارشناس تاریخ اسلام با اشاره به ادب علمدار کربلا بیان می‌کند: ادب از فضایل والای انسانی و اسلامی است و داشتن آن در برابر بزرگان، مقدسات و در همه موارد زندگی، زینت اخلاق بوده و از عوامل و ارکان مهم شخصیت معنوی انسان به حساب میآید. امیرالمؤمنین(ع) ضمن سفارش به فرزندش امام حسن(ع) در فراگیری و آموختن ادب فرمود «پسرم؛ ادب، مایه بارور شدن عقل و بیداری قلب و سرلوحه فضل و شرف و بزرگواری است» و در جای دیگری نیز فرمود «هیچ ارثی ارزشمندتر از ادب نیست». بر همین اساس امیرالمؤمنین(ع) فرزندانش را به خوبی تربیت کرد. عباس(ع) نیز از همین مکتب درخشان، درس ادب آموخته بود به گونهای که یکی از ویژگی‌های درخشان آن حضرت در همۀ دوران زندگی‌اش از کودکی تا آخر عمر و حتی در لحظۀ به شهادت رسیدن، ادب او بود.
محمدزاده یادآور می‌شود: مادر حضرت ابوالفضل(ع)، یعنی حضرت ام‌البنین نیز انگار مادر ادب است و ادب‌زادۀ اوست. خورشید ادب او چنان نورانیتی دارد که تمام صفات زیبا و درخشان او را تحت‌الشعاع خود قرار داده است. عباس(ع) مظهر رحمت و دریای لطف و مهربانی بود. این محبت در نهضت امام حسین(ع) به خصوص دربارۀ اهل حرم دیده می‌شد.
این استاد حوزه و دانشگاه تاکید می‌کند: وفاداری را برترین و برجستهترین صفت حضرت عباس(ع) می‌دانیم، صفتی که او گوی سبقت را از همه در آن ربوده است. عباس(ع) وفاداری به دین خدا، امت رسول‌الله(ص) و برادر بزرگوارش را در عالی‌ترین شکل خود متبلور کرده است. یکی دیگر از ویژگی‌های عباس(ع) شکیبایی و بردباری او در برابر حوادث تلخ و دشوار بود. شرح مصائبی که در روز عاشورا بر سر حضرت آمد، ناگفتنی است اما او با استواری و استقامتی وصف‌ناپذیر کمترین سخنی مبنی بر دردمندی و عدم رضایت بر زبان نیاورد. حضرت عباس(ع) مانند برادرش و به پیروی از آن حضرت خود را تسلیم امر پروردگار بزرگ کرده و هر چه را بر خود و خاندانش نازل شد، با رضایت پذیرفت.
دکتر محمدزاده عنوان می‌کند: حضرت عباس(ع) با آزادگی دشوارترین حادثه‌ها را صبورانه پشت سر گذاشت تا برای آزادگان اسوه‌ای جاودانه باشد. او شجاعت را با ادب و شهامت را با فضیلت جمع کرده بود. حضرت عباس(ع) در شجاعت و دلیری به پدرش و پس از آن به برادرانش اقتدا کرده و آن‌گونه که مورخان گفتهاند، در جنگ‌هایی که با پدرش همراه بود، هرگز ترسی به خود راه نداد. روز عاشورا نیز آن‌چنان شجاعتی از خود نشان داد که زبانزد همۀ تاریخ شد. او در برابر انبوه دشمنان آن‌قدر دلاوری نشان داد که شجاعان قوم را متزلزل و عامۀ سپاهیان را هراسان کرد. شجاعت و دلاوری عباس(ع) در روز عاشورا برای دفاع از مقدس‌ترین آرمان‌های الهی برگی زرین در دفاع از حق و حقیقت را در تاریخ به یادگار گذاشت.
نظر شما